ابله

رفیق،دوست،همدرد،ای آدمی زاد،
دوستت دارم ،نه بخاطر بهانه ای،که بی بهانه...
چون مرامم دوست داشتن است،چون با بدبینی خیلی دوام نمی آورم، ویروس نفرت،میکروب تردید و بدبینی وشک ،ممکن است بیمارم کند ،اما مرا نمی کشد،
 گویا فقط برای همین به این دنیای پر نمایش،آمده ام،که به همه بگویم دوستت دارم.
دوستت دارم،زیرا کار دیگری بلد نیستم ، دوستت دارم،زیرا اگر روزی برسد و کسی را دوست نداشته باشم ،خواهم مرد‌...
هنوز یاد نگرفته ام کمی خود دار باشم ، که بیاموزم ؛
نمی توانم بگویم هی رفیق ؛
دوستت دارم...

زیرا پس از گفتن همین جمله ساده ،از تو می خواهند ادعای ات را به اثبات برسانی، حتی اگر شده با جانت ،
آدمهای پر توقع،زیاده طلب
چطور ثابت کنم ،آنها را همان قدر دوست دارم که جوانه نارنج سر برآورده از خاک گلدان را 
آنها را به اندازه کبوتران کز کرده در باران که برای گندم خوردن می آیند ،دوست دارم
مردان ، برادرانم
زنان را خواهرانم
کودکان را فرزندانم
کهنسالان را پدر و مادر ،می بینم
،دوست ،رفیق، همدرد، 
چرا این ماجرا را برایم سخت می کنید؟
مگر چه خواستم، فقط خواستم بدانی،که دوست داشتنی هستی 
اگر که هرگز کسی این را بتو نگفته باشد،
دوست داشتنی هستی حتی اگر ...
لایق عشقی،حتی اگر...
انسانی،حتی اگر...
نگذار که چون لاک پشت ترسیده و رمیده ای ،
به لاک تنهایی ام فرو بروم و عطای برگ سبز را به لقایش ببخشم
با تمام اینها ،دوستتان دارم ،
چون یک ابله ام
چون سود و زیان را نمی دانم
چون،فقط همینکار را بلدم...
فقط گاهی کمی خسته می شوم و درمان اش فقط چند قطره اشک است،
نگران نباش ،من تغییر نمی کنم.