دعای نباریدن باران

می گویم؛
- اگر بدانی همه دنیا را سیاهی،تباهی و زشتی تسخیر کرده خیالت راحت می شود؟ دیگر دروازه های دلت را برای همیشه بر روی عشق و دلدادگی می بندی؟

می گوید ؛
- شاید ،اما آنچه مسلم است این است که تکلیفم مشخص می شود ،دیگر ذره ای امید به هیچ کس  هیچ چیز نخواهم داشت ،تنها سفر خواهم کرد.

با حالتی عصبی می خندم؛
-چه شیوه دردناکی برای یکسره کردن تکلیفت با دنیا پیدا کرده ای، دعای نباریدن باران در میان جماعت تشنه!!

می گوید؛ 
- من واقعیت را می پذیرم ،الکی خوشی و خوش خیالی آزارم می دهد.

می گویم؛
- شرمنده رفیق ،حال تو مرا بیاد داستان  آن قاضی در شهری دور می اندازد،
قاضی بخاطر کلافگی بسیار از دست مردم شهر ،حکمی عمومی صادر کرد،
" بدین وسیله اعلام می دارم که مردم این شهر اصلاح ناپذیر و خلافکارند... باشد که مورد خشم  و غضب خداوند قرار گیرند"
بعد از صدور حکم همیشه در حال دعا به درگاه باریتعالی بود که  مردم را به راه راست هدایت نکند و روز به روز بر خلافکاران شهر افزوده شود، می دانی چرا؟ 
زیرا اثبات حکمش را از نجات مردم مهم تر می دانست! رستگاری این ملت کژ رفتار را ناممکن می دانست. تحمل شک کردن به قضاوتش را نداشت. 

می گوید ؛
- عجب مثالی!

می گویم؛
-   مگر یونس به محض آن که نعره بر آورد که خدایا من در حق خودم ظلم کرده ام، از ظلمت رها نشد؟

می گوید؛
-قیاس مع الفارق کردی، خودت را خسته نکن ،نظرم تغییری نمی کند،این جماعت لایق دوست داشتن نیستند،آنان حکم امامزاده ای را دارند که کور می کند اما شفا نمی دهد.

می گویم؛ 
 - نظرت تغییر نکند ،سرت سلامت ، من هم دلِ خوشی از جماعت ندارم ،اما قطع امید هم نمی کنم... با مردم ،میان مردم ،برای مردم ،شریفترین مشغله عالم است.

می گوید ؛
- خلوتم را دوست تر از هر چیز می دارم .نیازی به عشق و مهر و بخشش جماعت هم ندارم.

 می گویم؛
-روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت .

روزی که کمترین سرود

بوسه است

و هر انسان

برای هر انسان

برادری است

روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند

قفل افسانه یی ست

وقلب برای زندگی بس است .

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است

تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.

روزی که آهنگ هر حرف

زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم.

روزی که هر لب ترانه یی ست

تا کمترین سرود ، بوسه باشد ...