دلبند

دلبندم ،
روزگار غریبی است، اگر مرگ زود سراغمان نیاید،چیز دیگری جانمان را می گیرد، جوانمرگمان می کند، می دانی آن چیست؟
تردید,شک ،دو دلی ،
تردید به آنچه باور داریم ،شک به اینکه برای تعالی و رشد آمده ایم،
دلبندم من افسرده نیستم ،فقط اضطراب دارم ،اضطرابی که بقول سارتر لازمه انسان بودنمان ،است ،
مضطربم برای ،انتخاب هایم،باورهایم ...
اما باور کن که شک نمی کنم ،به انسان بودن ،به اخلاقی ماندن ،عاشق ماندن،
به جوهر جانم که عشق است ،باور دارم ،من باور دارم،
فرزندم ،عشق بزرگ است ،در هیچ دایره ای به زور جا نمی شود ،
عشق تمنا نیست ،هوس نیست ،خواستن نیست ،تملک و تعلق نیست ،خیلی چیزهای دیگر هم نیست ...
عشق گذشتن از یک خط است،خط خود ،فراموش کردن خود و پیوستن به جانی ،بالاتر ووالاتر...