درو گران توفان

تقدیم به تمام عاشقان دلیری که مرگ را با آغوش باز پذیرفتند تا معنای دیگری از زندگی را نشانمان دهند...

آن عاشقان شرزه که با شب نزیستند
رفتند و شهر خفته ندانست کیستند
فریادشان تموج شط حیات بود
چون آذرخش در سخن خویش
زیستند
مرغان پر گشوده ی طوفان که روز مرگ
دریا و موج و صخره بر ایشان گریستند
می گفتی ای عزیز ! سترون شده ست خاک
اینک ببین برابر چشم تو چیستند
هر صبح و شب به غارت طوفان روند و باز
آخرین شقایق این باغ نیستند

شرزه :خشمگین

دکتر شفیعی کدکنی،، م،سرشک

بی خبر...