مرا حرفه دیگری نیست

مرا حرفه ای ديگر نيست                    جز آنکه دوستت بدارم

        

 

می خواهم دوستت بدارم         تا شهرها را از آلودگی برهانم   

 

 

زن لايه ی نمکی ست         که تن ما را از تعفن حفظ می کند      و نوشتن مان را از کهنگی...

 

آنگاه که زن ما را به حال خود رها کند

                                                             يتيم می شويم...

 

من کی ام بدون تو؟         چشمی که مژه هايش را می جويد

دستی که انگشتانش را می جويد           کودکی که پستان مادرش را می جويد...

 

آنگاه که مرد           بر دوش زنی تکيه نکند...                      به فلج کودکان مبتلا می شود...

 

آنگاه که مرد زنی را برای دوست داشتن نيابد...         به جنس سومی بدل می شود

                      که هيچ ربطی به جنس های ديگر ندارد...

 

بدون زن     مردانگی مرد                  شايعه ای بيش نيست..

 چطورمی توانيم مدينه ی فاضله ای برپا کنيم؟

حال آنکه هفت تيرهايی به دست داريم         عشق خفه کن؟...

 

می خواهم دوستت بدارم...    و به دين ياسمن درآيم

و مناسک بنفشه بجا آرم...            و از نوای بلبل دفاع کنم...

و نقره ی ماه...          و سبزه ی جنگل ها...

 

موهايت را شانه مزن         نزديک من                              تا شب بر لباس هايم فرو نيفتد...

 

دوستت دارم                 و نقطه ای در پايان سطر نمی گذارم...

 

نزار قبانی

 

 

بی خبر...