ازدحام

همش تقصیر من بود
وقتی خاطرات روزانه زنی تنها و محبوس در آن شهر بیمار را خوانده بودم
با خودم فکر کردم ؛

چه خوب می شود؛ اگر همین اتفاق برای ما هم بیفتد
مدت زمان کوتاهی ،مجبور بشویم ،اندکی مکث کنیم و از هیاهو و سرسام همیشگی دست بکشیم

چه می دانستم ؛

هر سکه دو رو دارد، و هر مکث قطار ترمز بریده این شهر خاکستری
نفس کش می طلبد،تا نفس هایی را ببرد؟

نه نمی دانستم
که هر مکث ناگهانی ، این ازدحام کور 
بر وحشت اشان
می افزاید،

مردمی که هراسان می دوند ،بی آنکه بدانند دنبال چه چیز می دویده اند،

دلم برای خنده های مصنوعی ،مسافران قطار ترمز بریده شهر خاکستری تنگ شده