زنگوله

می پرسد؛
- سکوت را می شناسی ،با او آشنایی؟

می گویم؛
- بلی،مگر ممکن است که نشناسمش!

می گوید؛
- چه جالب ! فکر کردم آن را نمی شناسی!

می گویم؛
سکوت من بوی مرگ می دهد رفیق،نشانی از ملالت و خستگی در آن نمی بینی ،فقط مرگ را بخاطرت می آورد.

می گوید ؛
- پس بمیر!

می گویم ؛
-می گویم ،شنیدم و اطاعت می کنم،اما بیاد بیاور که عاشق رسواست ،مجنون است ،پرصداست،
مگر مولانای جان نگفت:
چون پیاده می روم تا کوی دوست
سبز خنگ ،چرخ در زین منست...

می گوید؛
- رفیق جان مقصود مولانا شتاب روح است در رفتن.

- می گویم؛
- شتاب روح من پر صداست ،نشان رفتن من سخن ست ، هیاهوست. مثل شتری که زنگوله به گردنش آویخته... وقتی صدای زنگوله نیاید یعنی شتر خواب ، یا مرده است.

می گوید؛
_عجب !

می گویم ؛
- عجب به جمالت رفیق! هیچ نسخه ای دو نفر را شفا نمی دهد. اما چون تو می خواهی میمیرم .