انتظار

می گوید ؛
-به سلامتی ،برگشتی؟تمام شد؟

می گویم؛
-برگشتم اما تمام نشده،

می گوید؛
-زندگی مثل قطاری است که یک روز دیر یا زود وقتی در حال سوت کشیدن است به راه خود می رود در حاِلیکه ما بر آن سوار نیستیم.

می گویم؛
-ایستگاهی پیاده امان می کند که فقط خدا می داند کجاست.

می گوید؛
-زندگی انصاف و عدالت سرش نمی شود.

می گویم؛
- ابر نابغه خنگ به اندازه کافی خرابکاری می کند.

می گوید؛
-انتظاری نداشته باش.

می گویم ؛
- هیچ انتظاری ندارم،فقط همین دم را که زنده ام سپاس می گویم.