زن

در سرزمین من
احساس نا امنی ،
احساسی همیشگی است؛

پشت پلکهایم ،
عده ای می دوند
عده دیگری دنبالشان می کنند،
و من در میانه ی میدان
زیر دست و پا مانده ام؛

کابوسی ابدی
که از مادرم ،مادر مادرم
و هزاران پشت مادرانم...
به من ارث رسیده است.

این خواب آشفته رهایم نمی کند
تا چشمانم را می بندم می آید ...

من مانده زیر آواری از سنگ و خاک که هر دم بر سرم می ریزد و زیر دست و پای مردانی که می دوند ومردانی که آنها را دنبال می کنند
هیچ جان پناهی نیست .سرم را با بازویم می پوشانم
صورتم را از درد در هم می کشم.

من زنم
زنی ایرانی...

می خواهم باور کنم ؛
که بدون دیدن این کابوس هم در این سرزمین نا امن می توان چشمها را بست،