شبگردی ۲

مجنون ،پریشان و گنگ نگاه خیره اش را به آنان می اندازد و بی توجه به حضورشان ،دوباره سر بر سنگ می گذارد و مدهوش بخواب می رود.

شاه نعمت الله ولی آهی می کشد و می گوید؛
من چو مجنونم ز لیلی مانده دور

می ندانم در چه کارم چون کنم
کسی چیزی نمی گوید ،نعمت الله ولی ادامه می دهد

مست ومجنون ، روز و شب سرگشته ام

تا به لیلی حسن لیلی دیده ام
حافظ رو به دوستان در راه مانده می کند و می گوید،بهتر است برای آنکه شب را به صبح برسانیم و آن چهار پای آهنی امان تعمیر شود،
هر کدام سخنی بگوییم،
شمس دو دست را برهم می کوبد و می گوید ،آفرین من هم موافقم ،اما خوب است که از مجنون و عشق او به لیلی سخن بگوییم،
صدای تحسین و تصدیق دیگران از هرسو بلند می شود،
شمس بلند بلند سخن می گوید؛

گفت هارون الرشيد كه اين ليلي را بياوريد تا من ببينمش كه مجنون چنين شوري از عشق او در جهان انداخت ، و از مشرق تا مغرب قصه عشق او را عاشقان آينه خود ساخته اند .

 خرج بسيار كردند و حيله بسيار ، و ليلي را بياوردند . به خلوت درآمد خليفه شبانگاه ، شمعها برافروخته ، دراو نظر مي كرد ساعتي ، و ساعتي سر پيش مي انداخت . با خود گفت كه در سخنش درآرم ، باشد به واسطه سخن در روي او ان چيز ظاهرتر شود .

 رو به ليلي كرد و گفت : ليلي تويي ؟

 گفت : بلي ، ليلي منم ؛ اما مجنون تو نيستي ! آن چشم كه در سر مجنون است در سر تو نيست .

 مرا به نظر مجنون نگر . محبوب را به نظر محب نگرند كه يحبهم . خلل از اينست كه خدا را به نظر محبت نمي نگرند ، به نظر علم مي نگرند ، و به نظر معرفت ، ونظر فلسفه ! نظر محبت كار ديگرست . "
شمس سکوت می کند، چند نفر از یاران در کنار گرمای آتش و درمانده از خستگی راه چرت می زنند،
نعمت الله وقتی سکوت دیگران را می بیند ،صدایش را صاف می کند و می خواند؛

منم مجنون منم لیلی نمی گوئی چه می گویم

مگر گم کرده ام خود را که خود را باز می جویم
حافظ سرفه کوتاهی می کند و دنباله سخن را می گیرد؛
در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

سعدی به محض خاموش شدن حافظ ، دستار سرش را صاف می کند و لحظاتی بیاد آب خنک رکن آباد و باغهای پر از بهار نارنج شیراز می افتد و برای آنکه حواس خود را پرت کند ،بیتی می گوید،

سعدیا نزدیک رای عاشقان

خلق مجنونند و مجنون عاقل است

خلق مجنونند و مجنون عاقل است

بی خبر...