در برابر خودم

همیشه ابلهانه می پنداشتم که ،

 انسانی صادق ، دلسوز و مهربان ، با گذشت ،باهوش، انساندوست ،متفکر و... بوده ام.

حالا که با خودم تنها می شوم من این سوی آینه و من دیگری آن سوی آینه

می بینم ،حسود ، خودخواه،بی گذشت،احمق و ساده لوح و مردم آزار بوده ام،

 کسی که میلش را به زندگی از دست می دهد ، کسی است که تحمل خود واقعی اش برایش دشوار می شود، پذیرفتن آنچه هستی به جای آنچه دوست داری باشی رنج آور است. 

شعور هستی مرا ببخشاید.

بی خبر...